test

Bana yabancı bu şehirde, odamın penceresinden bakıyorum. Kış gelmiş, dışarıda yağmur yağıyor, her yer sessiz, kendimi dinliyor ve sorguluyorum. Neden böyle oldu diyorum, neden başka görünüyor her şey? Sanki yaşam farklı bu şehirde; insanlar, ağaçlar, yollar, her şey… Ya da ben yalnızlığı çok mu fazla hissediyor ve yaşıyorum? Ondan mı bana bu şehir yabancı bilmiyorum. Kendimi dinliyor ve sorguluyorum…

Oysa her şeyin çok farklı olacağını sanmıştım, hayallerim vardı kurduğum, sevinçlerim vardı doyasıya yaşadığım, beklentilerim vardı sabırsızlandığım, ümitlerim vardı gerçekleştirmek istediğim. Bir an önce ÖSS’yi kazanmalı ve neresi olursa olsun gitmeliydim. “Hadi oğlum ders çalışmalısın” diyen bir anne ve kaşlarını çatarak “Bu sene mutlaka kazanmalısın, bu son şansın” diyen bir baba tarafından uyarılmayacak olmak cezbetmişti beni. Farklı bir şehirde, ailemden uzakta daha rahat olabileceğimi, arkadaşlarımla daha fazla vakit geçirerek, kısacası özgürce ve daha mutlu olabileceğimi sanmıştım.

Peki, neydi benim bu kadar yalnız hissetmeme neden olan? Neden yeterince mutlu olmadığımı düşünüyorum? Acaba bir annenin şefkatli bakışı mı, bir babanın sığınılacak varlığı mı aradığım? Ya da alıştığım yollar,  bin kez belki de bin bir kez geçtiğim sokaklar, varlığına dikkat etmediğim binalar, yani yaşadığım şehirden uzaklaşmam mı yalnız olma hissine kapılmama neden olan? Tabi ki hepsi. Annem, babam, sevdiklerim, evim, sokağım, şehrim, bildiğim, alıştığım, çoğu kez kıymetsizce tükettiğim her şey…

Hâlbuki tercih dönemine geldiğimizde rehber öğretmenim söylemişti bana “Neden puanın bu şehirde okumaya yetiyorken sen başka bir şehre gitmek istiyorsun?” Bense hemen cevap vermiştim “Ailemden uzak olursam daha rahat olurum, özgür olurum, arkadaşlarımla daha fazla vakit geçiririm, farklı bir şehir, farklı ortamlar… Hem üniversiteli olmak, üniversite demek özgürlük değil mi?...” Şimdi anladım, demek ki her şey sadece “özgürlük” değilmiş, demek ki “özgürlük” ailemden uzak kalmak değilmiş, demek ki “özgürlük” tek başına mutluluk getirmezmiş. Bunu yaşadım ve gördüm.

Peki şimdi ne yapmalı? Bu şekilde devam etmesine göz mü yummalıyım yoksa bu yaşadıklarımı olumlu hale getirebileceğim şekilde mi davranmalıyım? Tabi ki ömründe bir evin sorumluluğuna katılmamış, bir faturanın ucundan tutmamış olan ben şimdi arkadaşlarımla birlikte bu uzak şehirde kurduğumuz zorunlu “ailemde”  sorumlulukları paylaşarak yaşamaya devam edeceğim. Üniversiteyi sadece bir “özgür olma, arkadaşlarla gezme-tozma, eğlenceli vakit geçirme” aracı olarak görmeyip bana fayda sağlayabilecek hale getireceğim. Bunu da sağlamanın yolu, elbette ki arkadaşlarıma ve sosyal çevreme de vakit ayırarak, “üniversiteli olmayı” eğlence kalıbından çıkarıp kariyerime, geleceğime katkı sağlayabilecek bilgi ve tecrübe edinebileceğim hale getirerek, daha da önemlisi aldığım eğitimin hakkını vererek buradan mezun olmayı başarmamla mümkündür. Doğru kararın bu olduğuna inanıyorum.

Bu şekilde olmasını sağlayabilirsem hem burada olmanın bana bu kadar yalnızlık hissi vermeyeceğini, hem de ailemin benim için yaptığı fedakârlıkların karşılığını başarılı bir üniversite mezunu olarak onlara ödeyebileceğimi düşünüyorum. Üniversiteyi kazanarak birtakım zorlukların üstesinden gelebileceğimi gördüm, şimdi okulumu bitirmek için de çalışmalı ve zor olanı başarmalıyım.

“Bir özgürlük hayali yle başlayan yolculukla başarıya, geleceğe, gelişime açık bir zihinle ilerlemeye!

Sonay AYDIN
Kültür Akademi Rehberlik Uzmanı

 

Darüşşafaka'nın hedefi 81 ilden öğrenciye eğitim vermek

Babası hayatta olmayan, ailesinin ekonomik durumu nedeniyle iyi eğitim fırsatı bulamayan öğrencileri, ilköğretim 4'üncü sınıftan başlayarak lise son sınıfa kadar parasız yatılı okutan ve yabancı dille eğitim veren Darüşşafaka Eğitin Kurumları için 29 Mayıs'a kadar başvuru yapılabilecek.